"हे बघ , हे कसं वाटतंय?" जग्या ने माझ्या समोर फॅशनगली मासिक टाकत विचारलं.
"छ् नाही रे विचित्र दिसतंय हे ध्यान ; हे नको"-- मी मुखपृष्ठ बघत म्हणालो
" अरे हल्ली असेच कपडे घालतात तुला ना लेका फॅशन चा सेन्स च नाहीये"
" अरे पण हे असं, त्या पेक्षा साधा शर्ट घाल ना!!"-- मी
"अरे मित्रा फॅशन रे !!!फॅशन. तुला नाही कळणार.चल आपण कपडे घेऊन येऊ" --जग्या.
कोणाकोणाच्या काय आवडीनिवडी असतिल काही सांगता येत नाही. अगदी आपल्या सगळ्यांच्याच असतात . पण काही लोक हे पराकोटीचे तपस्वी असतात ते याच्या ही पुढे असतात.त्यांचे शौक म्हणजे बघण्यासारखे असतात.माझ्या एका मित्राला रोज अत्तर लावण्याचा शौक आहे- दुसर्यांना. सकाळपासून तो सगळ्यांना अत्तर लावत असतो (आणि मला चुना). तर माझ्या एका दिग्दर्शक मित्राला तपकीर ओढण्याची फार हौस आहे.त्याच्या मते तपकीर ओढून शिंक आली की आपले आधीचे विचार बाहेर पडतात म्हणे आणि मग नवे विचार येतात.आमच्या जग्या पांडे ला फॅशन चा शौक. फॅशनगली तर तो पोथी सारखं वाचतो. वेगवेगळे प्रयोग करतो.
फॅशन च्या नावावर काहीही चालू शकतं यावर माझा नितांत विश्वास बसला हा तो प्रसंग. तुम्ही विश्वास ठेवू नका पण आपल्या आजूबाजूला बघाल तर या फॅशन च जाळं पसरलंय.केसांची फॅशन म्हणू नका.डोळ्यात,ओठात रिंग घालण म्हणू नका,वेगवेगळ्या रंगाचे कपडे घालायची - फॅशन. तुम्ही पॅन्ट वर घाला आणि शर्ट खाली ती सुद्धा- फॅशन.
जग्या पांडे याच माणसांमधला. त्याच्या डोक्यातल्या फॅशन नावाच्या गोमेने संपूर्ण डोकं पोखरून ठेवलंय; आणि आज त्याला फॅशनगली च्या कार्यक्रमात जायचं होतं.त्या साठी ही तायरी.'त्या' फोटो सारखी फॅशन करायची म्हणून 'आम्ही' वणवण फिरलो ; पण आम्हाला तशी विचित्र पॅन्ट आणि विचित्र शर्ट कुठे मिळाला नाही (का मिळेल?).शेवटी त्या फोटो मध्ये बदल करून स्वतः चीच एक वेगळी स्टाईल करायची हुक्की भाईंना आली.
तास -दीड तास ह्या माणसाने कपडे बदलावण्यात घालवला आणि "ढॅण्टँढॅण्" असा उभा राहिला.त्याचं ते 'बावळे सुंदर रूप खरोखर' असं म्हणायची पाळी आली होती. डोक्यावर गांधी टोपी,डोळ्यावर गॉगल, ती टाईट पॅन्टआणि तेवढाच लूज शर्ट आणि सगळ्यात कहर म्हणजे या सगळ्यांच्या खाली चप्पल!!!
मी आपला झब्बा आणि पायजमा यावरच होतो.खरं सांगू का मला न बाहेर जायचं म्हणलं ना की या दोघांशिवाय काही वेगळं सुचतच नाही.असो!!
जवळच समारंभ असल्याने आम्ही चालत अगदी पाच मिनिटात पोहोचलो खरे.पण रस्त्यावरची लोकांची तिरपी नजर चुकवत आम्ही जात होतो."ह्या लोकांना सेन्स च नाही रे फॅशन चा"असं हा जग्या वेळोवेळी म्हणत होता.कसेबसे आम्ही त्या ठिकाणी पोहोचलो.
तिथे म्हणजे फॅशनगली चा महासंगम च घडून आला होता. कोणी डोळ्यात रिंग घातली होती,तर कोणी वरती लाल शर्ट तर खाली हिरवी पॅन्ट घालून आलं होतं. आमच्या बाबांच्या भाषेत चित्काब्र!!. सगळे माझ्याकडे बघत होते. या सगळ्या राजहंसात हे बदकाचं पिल्लू कोणी सोडलं अशी माझी गत झाली होती.
दोनचार लोकांशी हा कश्यतारी तरी फॅशनच्याच भाषेत बोल्ला आणि मग आम्ही बसायला जागा बघून बसलो. पण खरी मजा इथूनच सूरु झाली . हा पठ्ठा काय बसतच नव्हता याचा चेहरा कवराबावरा झाला.हळूच त्याने घाम टिपला. याला काहितरी होतंय याची जाणीव मला झाली.
"काय रे काय झालं?"-- मी
त्याने एका कोपऱ्यात मला नेलं म्हणजे नक्की काही तरी मेजर घोळ आहे माझ्या लक्षात आलं.
"अरे ऐक ना!!! ही पॅन्ट इतकी टाईट आहे की मला बसताच येत नाहीये. घुढग्यातून पायच वाकत नाहीये ,आणि जर का मी बसलो तर..."
ह्या गोष्टी वर काय करावं मला काहीच कळत नव्हतं.तेवढ्यात मि. सुब्रमण्यम तिथे आले आणि
"अरे इकडेss काssय करतोयस रे .चल, पुढे जाऊ " म्हणून त्याचा हात धरला आणि ओढून घेऊन जात होते.लहान मुलाला आई शाळेत सोडून जाताना ते लहान मूल आईकडे कसं बघत तसं जग्या माझ्या कडे पाहत होता.त्याच्या डोळ्यात पँटच्या निर्वाणीचं भविष्य दिसत होतं.
मला लिटरली सगळं स्लो मोशन मध्ये दिसत होतं. त्याला आता खाली बसवणार म्हणल्यावर मी आपले डोळे बंद करून घेतले. आणि पुढच्या काही वेळात कॅमेरा चे आवाज आले. मी डोळे उघडून बघतो तर काय !!! हा पठ्ठा स्टेजवर आणि खाली घुढग्यातून फाटलेली ती पॅन्ट.मी तडक त्याच्या जवळ गेलो .त्याने मला कानात सांगितलं "फॅशन रे!!! फॅशन" मला काय समजायचं ते समजलं .
आठवड्यानंतर एका छान रविवारी घरात वेगवेगळे आवाज येऊ लागले. वास्तविक रविवार म्हणजे काहीही न करण्याचा वार. त्या दिवशी जग ईकडचं तिकडे झालं तरी माझी दुपारची झोप कोणी मोडू शकत नाही.पण या आवाजाने आज जाग आली.
मी आत खोलीत जाऊन पाहिलं तर साहेबांनी त्यांचे सगळे कपडे उसवून त्याला नवीन स्वरूप देण्याचं काम काढलं होतं.
"अरे!! कसला हा पसारा?!!"
त्याने काहीही न बोलता माझ्या हातात त्या आठवड्याच फॅशनगली दाखवलं. त्यात चक्क त्याचाच फोटो आणि तो ही कव्हर पेजवर ' न्यू फॅशन ऑफ दि वीक' असल्या मथळ्याखाली.
"बघ बघ नवीन फॅशन ट्रेंड सुरू झालाय माझ्यामुळे"
मी काही बोलणार तेवढ्यात "आता मला काम करू देत बरं सगळ्यांची नवीन फॅशन करायचीय" असं बोलून त्याचं काम सुरू केलं.
हा मनुष्य फॅशन च्या त्या गल्लीत पूर्णपणे हरवून गेला होता; आणि मी मात्र त्या गल्लीत माझे साधे कपडे शोधत होतो.
छायाचित्र - अर्पिता रोकडे
"छ् नाही रे विचित्र दिसतंय हे ध्यान ; हे नको"-- मी मुखपृष्ठ बघत म्हणालो
" अरे हल्ली असेच कपडे घालतात तुला ना लेका फॅशन चा सेन्स च नाहीये"
" अरे पण हे असं, त्या पेक्षा साधा शर्ट घाल ना!!"-- मी
"अरे मित्रा फॅशन रे !!!फॅशन. तुला नाही कळणार.चल आपण कपडे घेऊन येऊ" --जग्या.
कोणाकोणाच्या काय आवडीनिवडी असतिल काही सांगता येत नाही. अगदी आपल्या सगळ्यांच्याच असतात . पण काही लोक हे पराकोटीचे तपस्वी असतात ते याच्या ही पुढे असतात.त्यांचे शौक म्हणजे बघण्यासारखे असतात.माझ्या एका मित्राला रोज अत्तर लावण्याचा शौक आहे- दुसर्यांना. सकाळपासून तो सगळ्यांना अत्तर लावत असतो (आणि मला चुना). तर माझ्या एका दिग्दर्शक मित्राला तपकीर ओढण्याची फार हौस आहे.त्याच्या मते तपकीर ओढून शिंक आली की आपले आधीचे विचार बाहेर पडतात म्हणे आणि मग नवे विचार येतात.आमच्या जग्या पांडे ला फॅशन चा शौक. फॅशनगली तर तो पोथी सारखं वाचतो. वेगवेगळे प्रयोग करतो.
फॅशन च्या नावावर काहीही चालू शकतं यावर माझा नितांत विश्वास बसला हा तो प्रसंग. तुम्ही विश्वास ठेवू नका पण आपल्या आजूबाजूला बघाल तर या फॅशन च जाळं पसरलंय.केसांची फॅशन म्हणू नका.डोळ्यात,ओठात रिंग घालण म्हणू नका,वेगवेगळ्या रंगाचे कपडे घालायची - फॅशन. तुम्ही पॅन्ट वर घाला आणि शर्ट खाली ती सुद्धा- फॅशन.
जग्या पांडे याच माणसांमधला. त्याच्या डोक्यातल्या फॅशन नावाच्या गोमेने संपूर्ण डोकं पोखरून ठेवलंय; आणि आज त्याला फॅशनगली च्या कार्यक्रमात जायचं होतं.त्या साठी ही तायरी.'त्या' फोटो सारखी फॅशन करायची म्हणून 'आम्ही' वणवण फिरलो ; पण आम्हाला तशी विचित्र पॅन्ट आणि विचित्र शर्ट कुठे मिळाला नाही (का मिळेल?).शेवटी त्या फोटो मध्ये बदल करून स्वतः चीच एक वेगळी स्टाईल करायची हुक्की भाईंना आली.
तास -दीड तास ह्या माणसाने कपडे बदलावण्यात घालवला आणि "ढॅण्टँढॅण्" असा उभा राहिला.त्याचं ते 'बावळे सुंदर रूप खरोखर' असं म्हणायची पाळी आली होती. डोक्यावर गांधी टोपी,डोळ्यावर गॉगल, ती टाईट पॅन्टआणि तेवढाच लूज शर्ट आणि सगळ्यात कहर म्हणजे या सगळ्यांच्या खाली चप्पल!!!
मी आपला झब्बा आणि पायजमा यावरच होतो.खरं सांगू का मला न बाहेर जायचं म्हणलं ना की या दोघांशिवाय काही वेगळं सुचतच नाही.असो!!
जवळच समारंभ असल्याने आम्ही चालत अगदी पाच मिनिटात पोहोचलो खरे.पण रस्त्यावरची लोकांची तिरपी नजर चुकवत आम्ही जात होतो."ह्या लोकांना सेन्स च नाही रे फॅशन चा"असं हा जग्या वेळोवेळी म्हणत होता.कसेबसे आम्ही त्या ठिकाणी पोहोचलो.
दोनचार लोकांशी हा कश्यतारी तरी फॅशनच्याच भाषेत बोल्ला आणि मग आम्ही बसायला जागा बघून बसलो. पण खरी मजा इथूनच सूरु झाली . हा पठ्ठा काय बसतच नव्हता याचा चेहरा कवराबावरा झाला.हळूच त्याने घाम टिपला. याला काहितरी होतंय याची जाणीव मला झाली.
"काय रे काय झालं?"-- मी
त्याने एका कोपऱ्यात मला नेलं म्हणजे नक्की काही तरी मेजर घोळ आहे माझ्या लक्षात आलं.
"अरे ऐक ना!!! ही पॅन्ट इतकी टाईट आहे की मला बसताच येत नाहीये. घुढग्यातून पायच वाकत नाहीये ,आणि जर का मी बसलो तर..."
ह्या गोष्टी वर काय करावं मला काहीच कळत नव्हतं.तेवढ्यात मि. सुब्रमण्यम तिथे आले आणि
"अरे इकडेss काssय करतोयस रे .चल, पुढे जाऊ " म्हणून त्याचा हात धरला आणि ओढून घेऊन जात होते.लहान मुलाला आई शाळेत सोडून जाताना ते लहान मूल आईकडे कसं बघत तसं जग्या माझ्या कडे पाहत होता.त्याच्या डोळ्यात पँटच्या निर्वाणीचं भविष्य दिसत होतं.
मला लिटरली सगळं स्लो मोशन मध्ये दिसत होतं. त्याला आता खाली बसवणार म्हणल्यावर मी आपले डोळे बंद करून घेतले. आणि पुढच्या काही वेळात कॅमेरा चे आवाज आले. मी डोळे उघडून बघतो तर काय !!! हा पठ्ठा स्टेजवर आणि खाली घुढग्यातून फाटलेली ती पॅन्ट.मी तडक त्याच्या जवळ गेलो .त्याने मला कानात सांगितलं "फॅशन रे!!! फॅशन" मला काय समजायचं ते समजलं .
आठवड्यानंतर एका छान रविवारी घरात वेगवेगळे आवाज येऊ लागले. वास्तविक रविवार म्हणजे काहीही न करण्याचा वार. त्या दिवशी जग ईकडचं तिकडे झालं तरी माझी दुपारची झोप कोणी मोडू शकत नाही.पण या आवाजाने आज जाग आली.
मी आत खोलीत जाऊन पाहिलं तर साहेबांनी त्यांचे सगळे कपडे उसवून त्याला नवीन स्वरूप देण्याचं काम काढलं होतं.
"अरे!! कसला हा पसारा?!!"
त्याने काहीही न बोलता माझ्या हातात त्या आठवड्याच फॅशनगली दाखवलं. त्यात चक्क त्याचाच फोटो आणि तो ही कव्हर पेजवर ' न्यू फॅशन ऑफ दि वीक' असल्या मथळ्याखाली.
"बघ बघ नवीन फॅशन ट्रेंड सुरू झालाय माझ्यामुळे"
मी काही बोलणार तेवढ्यात "आता मला काम करू देत बरं सगळ्यांची नवीन फॅशन करायचीय" असं बोलून त्याचं काम सुरू केलं.
हा मनुष्य फॅशन च्या त्या गल्लीत पूर्णपणे हरवून गेला होता; आणि मी मात्र त्या गल्लीत माझे साधे कपडे शोधत होतो.
छायाचित्र - अर्पिता रोकडे
